Przechadzam się często ulicami Ustki, której ludność, choć na pierwszy rzut oka wielce nowoczesna – mają tu wszyscy automaty do prania, plazmowe albo już LCD obrazy na ścianach i wymyślone przez te same biura konstruktorskie samochody różnych marek z całego świata – mentalnie głęboko tkwi w połowie XX wieku. Jak pojawił się w Grabnie wiatrak, tak zwany przydomowy generator wiatrowy, to w okolicy próżno szukać naśladowców. Przynajmniej mi się nie udała ta sztuka. Jeszcze do niedawna, ktoś, kto mówił o zmianach klimatycznych, recyklingu i hybrydowych samochodach, uważany był za nieszkodliwego szaleńca z dredami i perwersyjnymi ciągotami do jeży, bakterii oraz przykuwania się łańcuchami do drzew. 
Walka z globalnym ociepleniem jest nieunikniona. W skali makro oraz mikro. Dlatego na Polskę chcącą utrzymać stary porządek energetyczny sypią się gromy, przyznaje się jej „Skamielinę Dnia”, antywyróżnienie dla państwa, które najbardziej przyczynia się do klimatycznego zagrożenia. Tusk płacze, że rewolucja ekologiczna jest za droga jak na skromny polski budżet. Owszem, przestawienie gospodarek na przyjazne przyrodzie tory będzie kosztowało majątek, ale z ekogospodarki będą też zyski. W Niemczech sektor energii odnawialnej generuje rocznie 240 mld euro dochodu i daje pracę 250 tysiącom osób. Do roku 2020 przy wiatrakach, kolektorach słonecznych i biopaliwach będzie pracować więcej osób niż w przemyśle motoryzacyjnym. W Danii, dzięki inwestycjom w ekorozwój od roku 1980 PKB wzrósł o prawie 80 procent. 

Do chóru panikarzy z Europy dołączyli nawet Amerykanie i Chińczycy. W wyniku zmian klimatycznych Państwu Środka grożą powodzie i zalewanie terenów nisko położonych przez rosnący poziom morza. Władze Chin zdumiały świat wydając oświadczenie, że zmiany klimatyczne to poważne wyzwania rozwojowe. W USA na zielony NEW DEAL ma pójść w najbliższych 10 latach 150 mld dolarów, co stworzy 5 milionów nowych miejsc pracy i zredukuje emisję dwutlenku węgla o 80 procent do roku 2050. Przypuszcza się, że społeczne i gospodarcze koszty olewania walki ze zmianami klimatycznymi będą olbrzymie. Koszty braku działań będą większe niż ewentualne inwestycje. Z opracowania naukowców wynika, że jeśli świat przeznaczy na walkę ze zmianą klimatyczną 1 procent swojego PKB rocznie, to uniknie w konsekwencji strat sięgających nawet 20 proc. PKB. Wydany gruby szmal na wiatraki, nowoczesne spalarnie odpadów, samochodziki na prąd i domki z lusterkami zamiast dachówek należy traktować jako inwestycje w przyszłość, a nie dolegliwe obciążenie i fanaberie miłośników trzmieli.
Wyścig po ekokokosy już się zaczął i nabiera tempa. Hiszpańskie i niemieckie firmy zakładają duże elektrownie słoneczne w Afryce Północnej, Hiszpanii i na południowym zachodzie Ameryki Północnej. W Kalifornii elektrownie słoneczne stają się trudną konkurencją dla węglowych. Elektrownie wiatrowe, jak dobrze dmucha, to dostarczają blisko 40 proc. energii wykorzystywanej w Hiszpanii. W niektórych landach północnych Niemiec z wiatru uzyskuje się więcej energii niż potrzeba. Północna Szkocja, gdzie wieje najmocniej w Europie, nawet mocniej niż w kieleckim już niedługo ma zaspokajać 10 procent zapotrzebowania energetycznego Wielkiej Brytanii.

Żadna z firm nie inwestuje w ekotechnologie ze względu na miłość do matki Natury. Po prostu mądrale czują, skąd wieje wiatr i gdzie czają się miliony euro do zdobycia. General Electric jeszcze do niedawna używał sobie na środowisku jak usteccy taksówkarze na wczasowiczach. Teraz prezes GE nawołuje USA do drastycznych obniżek emisji CO2. Wcale nie dlatego, że przejrzał na oczy. Według raportu badaczy  zielony New Deal zamieni się w kurę znoszącą zielone dolarowe jaja.

Nawet jeśli, jak twierdzą niektórzy naukowcy, ocieplenie klimatu nie jest spowodowane działalnością człowieka, a cała ta ekologiczna panika to wytwór naukowo-biurokratycznego spisku, zielona rewolucja się nie zatrzyma. Zmienia się bowiem duch epoki, a ekotechnologie mają być kołem zamachowym globalnej gospodarki w najbliższej przyszłości. Mam nadzieję, że tym razem Polska wsiądzie do pociągu historii i nie będzie grozić jej pogłębienie zapaści technologiczno-innowacyjnej.

Obecnie udział węgla w produkcji energii w Polsce wynosi 91 proc. i nikt nie chce tego zmieniać, żeby nie wkurzać górników, lobby energetycznego i nas, biednych podatników. Jednak Świat znowu przyspiesza stawiając na elektrownie wiatrowe, słoneczne, wodne, gazowe, biogazowe, a nawet na energetyczne rolnictwo. Nie możemy pozwolić aby gdy Zachód będzie używał prądu wytwarzanego przez buraki, słonecznik, rzepak my wciąż będziemy energetycznym i antyekologicznym grajdołem, gdzie bardziej zaawansowane państwa będą upychać przestarzałe technologie oparte na wykorzystywaniu surowców ropopochodnych. Doświadczenia nas uczą, że za opóźnienie w rozwoju zapłacimy więcej, bo w przyrodzie nic nie ginie, a za głupotę płaci się słono. Dlatego też, niezależnie od przyczyny ocieplenia dbajmy o swoje otoczenie i jeżeli coś to pomoże, to o własne kieszenie. Przydomowy wiatrak dający prąd dla własnych potrzeb potrafi się zwrócić w kilka lat eliminując wyrzucający ze swego wnętrza czarne wyziewy komin.