Umarł król, niech żyje król! Znów zatryumfowała siła przekazu mas mediów nad zdrowym rozsądkiem ludzi. Po raz kolejny interesy państw zachodnich wzięły górę nad hasłami, które przyświecały ideom tworzenia się demokracji na świecie, takimi jak: wolność, suwerenność, samostanowienie. Po Jugosławii, Iraku przyszła kolej na Libię. Okrzyknięto zbrodniarzem dyktatora(to prawda-był dyktatorem), który z biednego, pokolonialnego kraju stworzył prężenie działające, niezależne państwo z niesamowicie rozwiniętym programem socjalnym, prężną infrastrukturą jak na afrykański kraj. Nie wiem po raz który Europa wraz z USA wykorzystały stary, kolonialny sposób podburzania zwaśnionych plemion do ingerowania w sprawy innego kraju tak dalece, że na rękach osób odpowiedzialnych za ostatnie wydarzenia w Libii, podżegających do walk bratobójczych jest krew. Dużo krwi a będzie jej znacznie więcej, ponieważ samo zabicie Muammara Kaddafiego niczego w tym kraju nie zmieni. Spowoduje jedynie rozprężenie i chaos, który jak to zwykle bywa w takich sytuacjach wykorzysta imperializm państw biorących udział w tej haniebnej rozróbie.Dzięki dochodom płynącym z bogatych złóż ropy naftowej Libia stała się krajem niezależnym od Zachodu. Miliardy dolarów uzyskanych z ropy wydano na szkoły, drogi, domy, szpitale, rozwój rolnictwa oraz broń i popieranie ruchów narodowowyzwoleńczych. Kaddafi w 1970 roku zlikwidował w swoim kraju amerykańskie i brytyjskie bazy wojskowe, wydalił włoskie i żydowskie organizacje narodowe, a w 1973 dokonał nacjonalizacji przemysłu naftowego należącego do zachodnich inwestorów. Prowadził bardzo aktywną politykę zagraniczną, wymierzoną przeciwko wpływom Stanów Zjednoczonych i Izraela oraz wspieraniem Organizacji Wyzwolenia Palestyny, przez co był oskarżany o wspieranie islamskiego terroryzmu. Wielokrotnie zabiegał o utworzenie ścisłej federacji państw północnoafrykańskich i bliskowschodnich. Proponował zawarcie unii m.in. Sudanowi, Egiptowi, Syrii oraz Malcie. W wyniku pogarszających się stosunków z Egiptem nawiązał współpracę z ZSRR, ale w zimnej wojnie pozostawał neutralny, wiążąc się z Ruchem Państw Niezaangażowanych. Gdyby Kadafi na początku nie obalił starego systemu Libia do dziś utrzymywałaby się ze sprzedaży złomu, jako miało to miejsce przed laty. Wówczas Koczownicze plemiona zbierały to co zostawiła Armia Roomla i Moontgomerego podczas II wojny światowej. To był istotny element PKB Libii jeszcze w latach 60. Wiecie jak wyglądał do tej pory standard życia w Libii? Otóż najniższe wynagrodzenie w tym kraju to 600 dolarów, powtarzam najniższe!! Libijczycy nie płacili za prąd, szkoły były bezpłątne , służba zdrowia zatrudniająca Polaków , Włochów, Brytyjczyków też była bezpłatna. Litr paliwa kosztował w przeliczeniu 40 groszy polskich. Ceny  innych artykułów były porównywalne do cen w Polsce, może nieco niższe. Mógłbym tak wymieniać bez końca, ale powiem wam jedno: wielu z nas uważa się za eurpejczyków , podczas gdy standard życia Libijczyków jest na europejskim poziomie , moze nawet nieco wyższym, Polacy zaś często żyją jak wyrobnicy. Gdy do władzy w Libii dorwą się Ci , którzy dziś rękami 16 do 25 letnich prymitywnych chłopaków robią ten przewrót w Libii to w niedługim czasie i oni Libijczycy będą musieli , jak my Polacy jezdzić za chlebem na zmywaki w Europie! Przeciętny Polak, nie mieszkaniec aglomeracji szcześliwy jest jak nabędzie sobie starego Opla. Libijczycy już w latach 70 i 80 zostawiali nowe auta na pewryferiach Trypolisu bo nie wiedzil ,że nalezy zmieniac olej i zajeżdzali auta na amen. Nie martwili się jednak kupowali kolejne nowe aby wozić Volvo czy Nissanem czy Datsunem swoje kozy. To nader częsty widok wówczas w Libii. Polak wówczas , za Gierka marzył o małym Fiacie.Jedno jest oczywiste Kadafi nie mógł mieć za sojuszników Europy zachodniej ani Ameryki wszak to własnie dzieki temu że ich wyrzucił ze swojego kraju ten kraj jest dziś tak bogaty. Tego faktu  mu nikt  nigdy nie zapomniał. Nacjonalizacji i utraty złóz ropy, która stała się z dnia na dzień własnością Libijczyków.... Dziś to własnie rękami nieświadomych ludzi Ameryka, byli kolonizatorzy tych terenów i Izrael usiłują dostac się do najbardziej energetycznych złóż ropy w Afryce i przygotowac się do ostatecznego starcia o wpływy na bliskim wschodzie z Iranem

."(...)- Libijczycy żyli jak pączek w maśle - wspomina Cezary Filipowicz, był wiceprezes Orlenu, który w latach 80. pracował w Libii. Trzy czwarte żywności Libia importuje, ale i tak była bardzo tania, ponieważ rząd dotował jej ceny. Na ulicach Trypolisu było mnóstwo samochodów, bo rząd importował limuzyny sprzedawane potem urzędnikom państwowym za ułamek ceny. Za jedną dziesiątą można było kupić sprzęt elektroniczny z importu, a tysiące Libijczyków dzięki rządowym stypendiom studiowało na uczelniach w Egipcie, państwach byłego bloku wschodniego, a czasem i na renomowanych uczelniach na Zachodzie (jeden z synów Kaddafiego Saif al-Islam ukończył słynną London School of Economics). - Libijczycy dostawali od rządu po 500 dol. na wakacje i były ich tłumy na Malcie, bo tam mogli jeździć bez wiz - mówił Filipowicz.
W kasie Libii było pełno petrodolarów, ale w kraju brakowało rąk do pracy. I Libia stała się mekką, gdzie pracę mieli nie tylko specjaliści z zachodniej branży naftowej, ale także pielęgniarki z Bułgarii czy dziesiątki tysięcy Egipcjan, Palestyńczyków, a ostatnio także Turków pracujących przy wielkich budowach. Libia była też głównym partnerem PRL w świecie arabskim i w tym czasie tysiące Polaków budowało tam fabryki i drogi. A imponujących inwestycji w Libii nie brakowało.
Najbardziej spektakularny był projekt budowy systemu rurociągów z głębi Sahary na wybrzeże kraju, gdzie wody gruntowe były już tak bardzo przesiąknięte morską wodą, że nie nadawały się do picia. Budowa tego systemu irygacyjnego pochłonęła ponad 25 mld dol. Układano go z rur o średnicy 4 m produkowanych w hucie specjalnie w tym celu zbudowanej w Libii przez Włochów w imponującym tempie około 1 km wodociągu dziennie.(...)"